Hroničar i proučavalac istorije vranjskog kraja i juga Srbije Bane Dimić priredio je feljton o istaknutim oficirima i podoficirima Kraljevine Jugoslavije poreklom iz Vranja. Dimić je bio i kopriređivač feljtona o istorijatu vranjskog tenisa (zajedno sa Miloradom Đorđevićem Bondetom), koji je takođe objavljen na našem portalu.
Piše: Bane Dimić
Poreklo porodice pod familijarnim nadimkom Ježinci u Vranju datira od početka 19. veka.
Pretežna delatnost članova ove porodice bila je trgovina.
Određeni broj mladih ljudi iz ove porodice opredelio se za vojnu službu, među kojima je bio i Dragomir Stošić Ježa (slika 1, Dragomir sa sabljom).
Roditelji Dragomira Stošića bili su Mladen Stošić (trgovac i učesnik u Balkanskim ratovima i Prvom svetskom ratu) i Jelisaveta Stošić (devojačko Kalčić, takođe iz starovranjske porodice).
Dragomir Stošić je rođen 1905. godine u Vranju, u porodici sa još dva sina - Dimitrijem, rođenim 1906. godine, i Vladimirom, rođenim 1915. godine.
Dragomir i Dimitrije završili su Vojnu akademiju u Beogradu.
Dragomir je završio Vojnu akademiju 1927. godine, kao 52. klasa.
Dragomir se oženio Desankom Nedeljković iz Vranja, iz porodice Barbaci.
Imali su četvoro dece: Stanislava (Bebica), Tomislav (rođen 1933. u Cetinju), Branislava (rođena 1936. u Užičkoj Požegi) i Zoran (rođen 1941. u Užicu).
Službovanje Dragomira Stošića, kao oficira, započeto je u Beogradu.
Zatim je bio premešten na službu u Berane, Cetinje, Užičku Požegu i Užice.
Unapređen je u čin majora i postavljen za komandanta bataljona u Užičkoj Požegi, a zatim u Užicu.
Dana 16. aprila 1934. godine imenovan je za komandira mitraljeske čete i Pešadijskog puka Stevan Nemanja.
Dana 20. decembra 1940. godine imenovan je za komandanta Četvrtog pešadijskog puka Stevan Nemanja.
Učestvovao je u rušenju pančevačkog (železničkog) mosta neposredno pre napada Nemačke na Kraljevinu Jugoslaviju.
Kao major četvrtog pešadijskog puka, zarobljen je i poslat u logor u Trieru, zatim u Hammelburg, pa u Nürnberg, gde je bio do 27. aprila 1945. godine, kada ga je oslobodila američka vojska.
Njegov zarobljenički broj bio je 6530, a nalazio se u Krigs-Oflagu XIII, baraka 30.
U maju 1945. godine vraća se iz zarobljeništva porodici u Vranju i do penzije se bavi računovodstveno-knjigovodstvenim poslovima, za koje je stekao znanje u zarobljeništvu.
Po povratku iz logora u Nemačkoj, tadašnji načelnik Vojne akademije Savo Orović pozvao ga je, zbog nedostatka nastavnog kadra, da se reaktivira i predaje na Akademiji, što je on odbio uz obrazloženje da je „položio zakletvu za kralja i otadžbinu“.
U penziju je otišao kao civilno lice početkom sedamdesetih godina prošlog veka.
Umro je 1993. godine i sahranjen je na Šapranačkom groblju u Vranju.
(kraj feljtona)
